Beste lezers,

Nu ik weer in de auto zit onderweg naar huis schrijf ik dit blog. Uiteraard rijd ik niet zelf maar mijn vriend die al deze tijd mee was.

Ik kijk terug op een hele fijne leerzame periode waar ik veel heb mogen leren op zowel verloskundig als op persoonlijke vlak. Een casus die mij dan ook steeds bij blijft is een casus uit mijn zesde stageweek.

Mevrouw, G5P3, 41 weken, werd ingeleid in verband met haar hoge BMI en verwachtte een baby tussen de 4100 en 4200 gram. De avond voorafgaand aan de dienst was ze om 19:30 binnengekomen met lichte contracties na het gebruik van misoprostol tabletten. Omdat de weeën niet doorzetten maar ze vanwege haar BMI moest worden ingeleid werden de vliezen gebroken om 23:30 en bleek ze op 5 centimeter ontsluiting te zitten. Vanwege de toenemende intensiteit van de weeën maar geen progressie werd er om 06:45 een epidurale anesthesie (EDA) geplaatst.

Om 07:15 namen de verloskundige en ik de zorg over. De barende bleek niet verder gevorderd te zijn sinds 23:30. Tijdens de overdracht bespraken we de kracht van de weeën. De barende had 5 weeën per 10 minuten met een duur van 1 minuut maar gezien de progressie leken deze niet sterk genoeg. Daarnaast was de basislijn verhoogd en besloten we nog niet te starten met het geven van oxytocine IV omdat we haar niet wilde over stimuleren.

Na een uitgebreide overdracht was het inmiddels 08:00 uur toen we een vaginaal toucher verrichten. Deze was idem aan het VT om 23:30. Na het vaginaal toucher besloten we haar te gaan mobiliseren. Zo hielp ik haar uit bed en naar de wc om vervolgens gebruik te maken van de bal. Haar benen voelde zwaar door de EDA en de bal was voor haar een goede positie.

Tijdens een gesprek over de bevalling kwamen we erachter dat de ouders beide gevoelens van angst ervaarde vanwege hun derde kindje die wegens medische redenen met 22 weken is geboren en overleden. Door een goed gesprek met de ouders waarbij we verwachtingen hadden uitgesproken hielpen we het koppel intensief tijdens de ontsluitingsfase. We zijn geen minuut van hun zijde geweken.

Tijdens de ontsluitingsfase hebben we helaas meerdere complicaties gekregen waarbij we moesten handelen. Zoals maternale koorts door de EDA waardoor er antibiotica moest worden gegeven, een stijgende basislijn met soms ongecompliceerde en soms gecompliceerde deceleraties waarbij we meerdere pH's moesten afnemen en een niet vorderende ontsluiting. Na veel mobilisatie, houdingsveranderingen, legen van de blaas en geduld kwam de zwangere tot volledige ontsluiting. We startte met de persfase maar de baby reageerde hier op. We moesten daardoor elke 20 minuten opnieuw de pH's nemen. De moeder begon uitgeput te raken waardoor we een vacuümverlossing bespraken. De partner van de vrouw bleek een fysiek trauma door een vacuüm tijdens zijn eigen geboorte te hebben waardoor hij erg nerveus werd. Ik besloot bekkenbodemsteun uit te voeren en legde uit waarom ik dit wilde doen. Nadat ik dit tijdens een wee deed was er ineens veel progressie! Na nog 3 weeën met bekkenbodemsteun werd de baby geboren!!

Na het onder controle krijgen van de bloeding, het hechten en de postpartum controles besloot ik met ouders de bevalling te bespreken. Ik ging naast het bed staan waar de partner ook stond. Voor ik iets kon zeggen sloeg de vader zijn armen om mij heen. Hij kreeg tranen in zijn ogen en sprak zijn dankbaarheid uit naar mij. Ik had, volgens hem, de vacuüm voorkomen en was mij daarom eeuwig dankbaar. Zijn woorden raakte me en zal dit gevoel, dat ik dit voor hun heb kunnen doen, meenemen.

Ik sluit deze stageperiode af met trots :)

Liefs,

Renske