Lieve lezers,

Vandaag begon mijn 12-uurs dienst met een bevalling. Helaas ging het plots heel snel en was het niet mogelijk om bij de geboorte van de baby te zijn, in verband met een daling van de hartslag van de baby. Nadat de baby was geboren en alles goed was, was het tijd om de kamer op te gaan. De placenta moest nog geboren worden en toen nam ik het over. Ik liet de placenta geboren worden en checkte of deze compleet was. De placenta was compleet, de bloeding was normaal en de ouders en baby deden het fantastisch.

Het was nu tijd om naar mogelijke rupturen te kijken. Tijdens het verdoven met lidocaïne gel zag ik een labia ruptuur aan beide zijde en een kleine eerstegraads ruptuur. Ik pakte het hechtmateriaal, de bijbehorende instrumenten en begon met de kraamvrouw uit te leggen wat ik zou gaan hechten. Tijdens het hechten gaf de verloskundige aan dat ik een goed techniek had en dat ik goed zag wat en waar ik moest hechten. Tijdens het hechten had ik contact met de vrouw om zeker te zijn dat ze zich comfortabel voelde. Het ging zo goed dat de verloskundige het vertrouwde om even van de kamer te gaan om spullen te pakken. Als er twijfel was zou ik haar bellen. Tegen de tijd dat ik beide labia rupturen had gehecht kwam ze terug, keek ze me aan en zei ‘You are doing really well!’.

Na alle postpartum controles van zowel moeder als de baby was het tijd om afscheid te nemen en de volgende zwangere en haar partner te begeleiden. Echter was het deze dienst rustig en hebben we een aantal uur moeten wachten tot de volgende zwangere zich zou melden.

Na drie uur wachten meldde zich daar een zwangere, 36 weken en 3 dagen, zwanger van haar derde kindje. Ze had aangegeven tijdens de reguliere controles dat ze geen student wilde bij de bevalling. De verloskundige ging met haar het gesprek aan en besloot ze mij een kans te geven. Ik stelde mij voor en vroeg haar wat ze fijn vond dat ik zou doen. Ze vertelde me dat haar grootste angst was dat ze alleen gelaten zou worden. Ik vertelde haar dat ik mijn best zou doen en dat als ik toch even weg moest gaan ik haar zou uitleggen waarom en hoelang ik weg zou zijn. Dit vond ze fijn.

Na het controleren van de baby, het observeren van de weeën en het vaginale toucher kreeg ze een epidurale verdoving. Ze was nog niet ver in haar ontsluiting (3 cm) maar de weeën waren, ondanks het lachgas, niet meer handelbaar. Na de epidurale verdoving was ze in staat om te ontspannen en ging het vlot. Ik besloot langer te blijven omdat ik gezien de situatie haar, zo ver als mogelijk was, graag een positieve ervaring wilde geven. Drie uur na binnenkomst voelde ze persdrang en deed ik een vaginaal toucher: 10 cm! Ik besloot om te beginnen met persen. Na het geven van de instructies ging het snel. Drie persweeën later werd er een prachtig kindje geboren.

Vanwege de prematuriteit moesten we de baby goed monitoren en zorgen dat ze binnen het half uur voeding binnen zou krijgen. Daarna was het tijd voor mij om afscheid te nemen en naar huis te gaan. Voor ik ging pakte ze mijn hand vast en zei: ‘You are the sweetest’.

Met een voldaan en trots gevoel liep ik het ziekenhuis uit.

Ik krijg zoveel leerkansen in dit ziekenhuis en zie mijzelf elke dag een beetje groei als verloskundige (i.o.).

Dit moest ik even delen.

Liefs,

Renske